Op 3 maart maakt mijn hart als geboortefotograaf een klein sprongetje, als ik mijn mail open. Ik heb via mijn website voor geboortefotografie een mail binnen gekregen van Lisa, zwanger van een tweeling! Ze wil graag meer informatie over mijn pakketten voor een geboortereportage.
Nadat ik de mail heb gestuurd blijft het een tijdje stil. Tot ik op mijn instagram-account haar weer tegenkom, als ze reageert op mijn pup die net bij mij woont. Lisa en haar man Eric hebben twee Beagles, hetzelfde ras als mijn pup. Hoe leuk is dat!

Honden

We maken een afspraak voor een kennismakingsgesprek eind mei bij ze thuis, in Leeuwarden. Het eerste uur gaat het alleen maar over de honden! Ik kan met al mijn vragen en zorgen uitstekend bij ze terecht, want ik zit tegenover twee ervaringsdeskundigen.
Lisa en Eric hebben een moeilijk jaar achter de rug waarin met name het overlijden van Lisa haar vader er enorm heeft ingehakt. De wens om zwanger te worden is al een flinke tijd aanwezig en dankzij een fertiliteitstraject is Lisa nu zwanger van een tweeling. Hoe bijzonder is dat! Ze weten al dat het twee jongetjes zijn. De uitgerekende datum is 5 oktober, maar zelf houden ze rekening met half september. Tot 32 weken mag Lisa niet in het ziekenhuis van Leeuwarden terecht, dan moet naar Groningen uitgeweken worden.

Beiden vinden het erg belangrijk dat zoveel mogelijk wordt vastgelegd, dus we prikken gelijk een datum voor de zwangerschapsshoot op 7 juli. We durven niet het risico te nemen om het veel later in de zwangerschap te doen.

Hormoon

Op 15 juni gaat Lisa toch maar even langs het ziekenhuis voor een check, omdat ze aanhoudend harde buiken heeft. Tot haar grote schrik blijkt haar baarmoedermond nog maar 2,5 centimeter te zijn. Ze worden vervolgens al voorbereid op overplaatsing naar Groningen. Gelukkig blijkt de uitslag van het uitstrijkje goed te zijn en maakt haar lichaam nog niet het hormoon voor tijdens de bevalling aan. Wat een opluchting! Ze moet wel een nachtje ter observatie blijven. Op dat moment is Lisa 24 weken zwanger. Na een nachtje ziekenhuis mag ze naar huis en moet ze goed naar haar lichaam luisteren. Dit alles maakt haar ook weer onzeker.

Met 27 weken ontmoet ik Eric en Lisa weer bij hen thuis voor de zwangerschapsfoto’s. Lisa is flink gegroeid, mooi om te zien! We maken foto’s in de babykamer, buiten met de honden tussen de regendruppels door en rijden daarna naar het strand in Callantsoog, waar ze beiden graag komen (zie voor een impressie https://sandrinosfotografie.nl/portfolio-items/zwangerschap/)

Intussen leven Lisa en Eric van week tot week. Elke week is er weer eentje dichterbij de magische 32 weken. En die haalt Lisa op 10 augustus! Hoe fijn is dat. Dat geeft toch meer rust, de wetenschap dat je bijna om de hoek kunt bevallen in plaats van in het verre Groningen.

Longrijpers

Op dinsdag 13 augustus appt Lisa mij dat ze is opgenomen. Ze heeft al een paar dagen wat last van een gevoelige onderbuik en onderrug, vertelt ze op de controle. Na een inwendige echo blijkt haar baarmoedermond nog maar 1 cm lang te zijn. Ze ligt aan de weeënremmers tot en met vrijdagochtend, in de hoop dat de bevalling niet doorzet en de longrijpers hun werk kunnen doen. Deze worden twee keer toegediend, op dinsdag en woensdag. Ze mag alleen van bed om naar de wc te gaan.
Jeetje, ik schrik van het bericht en hoop dat de kindjes nog even lekker blijven zitten. Zelf denkt Lisa dat de kindjes geboren gaan worden één dezer dagen. De CTG is gelukkig elke keer goed en het kramperige gevoel verdwijnt, wat positief is.

De dagen daarna hebben we meerdere keren contact via de app. De ene keer denkt Lisa dat het weer gaat rommelen, de andere keer wordt het weer rustig en slaapt ze wat. Ik ben op mijn hoede en sta startklaar. Vrijdagochtend worden de weeënremmers gestopt. Het kan daarna alle kanten op; of het lichaam pakt het op of de kindjes blijven tot 38 weken lekker zitten. Want dat is de uiterste datum voor inleiden.

Afwachten

Die vrijdagmiddag heeft Lisa weer wat bloedverlies en begint het weer te zeuren. Ze wordt aan de CTG gelegd en die blijkt gelukkig goed te zijn. Het is echt afwachten wat er gaat gebeuren. Lisa denkt zelf nog steeds dat ze ieder moment kunnen komen. De jongetjes lopen ook twee weken voor op de groei, dus dat stemt Lisa ook weer wat rustiger.
Op zaterdag mag Lisa in principe naar huis, maar voor haar eigen gemoedsrust wil ze toch nog een nachtje blijven. Ze heeft een gesprek met de verloskundige voor advies en haar gemoedsrust. Besloten wordt dat ze zondag einde van de ochtend naar huis gaat. ‘We moeten ons erop voorbereiden dat het niet heel lang meer zal duren. Combinatie van dat er al gerommel is geweest, bijna 9 pond baby in mijn buik straks en omdat het een tweelingzwangerschap is’.

En zo leven we iedere dag met zijn allen in de wetenschap dat het ieder moment kan gebeuren. Mijn mobiel staat dag en nacht aan en ik sleep mijn cameratas al mee naar afspraken buiten de deur.
De eigen omgeving doet Lisa goed, want de ene mijlpaal na de andere wordt gehaald. 33 weken, 34 weken, 35 weken! Iedere dag is er één en iedere week helemaal! Lisa wil graag aansturen op een eerdere datum voor de inleiding, 20 i.p.v 23 september. Ze is nu 35 weken en 2 dagen en trekt het bijna niet meer, maar wil wel het beste voor de kindjes.

Extra controles

Op maandag 2 september krijgt Lisa weer een extra controle wegens bloedverlies. CTG was goed en de baarmoedermond is qua lengte stabiel gebleven. Ze krijgt die donderdag een extra controle zodat ze het bloedverlies goed in de gaten kunnen houden. Lisa wil ook graag aansturen op een eerdere datum voor de inleiding. Ze is nu 35 en 2 dagen en trekt het bijna niet meer.
Op donderdag 5 september is de extra controle weer goed en is het bloedverlies weggebleven. Het zou kunnen dat de slijmprop in stukjes loslaat waardoor ze wat bloedverlies had. Het advies is wederom: afwachten en bellen bij bloedverlies.

Krampen

Op zaterdagochtend 7 september appt Lisa dat ze het idee heeft dat haar lichaam zich aan het voorbereiden is. Ze heeft vrijdagavond krampen gehad in haar onderrug die regelmatiger werden maar ook ineens weer weg waren. Ze is precies die dag 36 weken, wie had dat ooit gedacht!

Het blijft die dag verder stil, tot Lisa om 17.00 uur een berichtje stuurt dat ze toch het ziekenhuis gaat bellen, omdat ze iedere 5 á 10 minuten krampen heeft en ook weer wat bloedverlies. Het begint nu toch ergens op te lijken. Ze moet inderdaad langskomen voor een CTG en kan daarna dan weer naar huis, mits die goed is. Nu is ze de afgelopen tijd al vaker voor controle geweest, dus ik schiet nog niet gelijk in de paniek. Tot Lisa om 18.00 uur belt: ‘Ik denk dat je deze kant op moet komen, want ik heb al 6 cm ontsluiting!’ En dat vertelt ze dan ook nog vrij rustig. Ik haal op dat moment net mijn eten uit de oven. Binnen 10 minuten zit ik in de auto op weg naar Leeuwarden, vol adrenaline. Onderweg appt Lisa zelf nog dat ze 7 cm heeft en dat de vliezen van kindje 1 gebroken zijn voor een elektrode op het hoofd.

Open armen

Om 19.49 uur parkeer ik de auto op het parkeerterrein en app Lisa en Eric gelijk. Lisa laat gelijk weten dat ze niet meer kan appen. Teken dat de bevalling goed op gang is! Op de afdeling word ik met open armen heel hartelijk ontvangen door het personeel. Ze zijn oprecht blij dat ik er op tijd ben! Ook voor hen is de natuurlijke geboorte van een tweeling bijzonder.

In verloskamer 4 tref ik Lisa en Eric aan, Lisa op bed de weeën opvangend, Eric die tegendruk met zijn handen op haar onderrug geeft. Dat is het enige wat Lisa wil, zijn handen op haar onderrug. Ze heeft het zwaar maar doet het heel goed. Ze beseffen het nog nauwelijks dat het echt begonnen is. ‘We gingen er echt van uit dat we na de controle weer naar huis konden, zoals de afgelopen weken vaker is gebeurd’, zegt Eric. ’En dat je dan hoort dat je al 6 cm hebt! Ik wist niet wat ik hoorde. Die heb ik echt cadeau gekregen’, zegt Lisa tussen de weeën door.

Het personeel heeft er zin in. Waar ik een kamer vol verwacht had, zijn er twee verpleegkundigen en één verloskundige (vk) betrokken bij de geboorte. De kinderarts en gynaecoloog zullen wel in de buurt blijven zodra de kindjes geboren worden. ‘Het wordt een feestje als de baby’s geboren zijn’, zegt de verloskundige, die ook nog aan mij vraagt of ze ergens qua fotografie rekening mee moet houden. Hoe fijn is dat!

Persdrang

Om 20.36 uur geeft Lisa aan dat ze de weeën bijna niet meer kan wegzuchten. De vk constateert dat ze 9 cm en nog een klein randje heeft. Ook moet het hoofdje iets dieper nog komen, maar het einde is in zicht. Voor Lisa wordt het steeds zwaarder en om 20.54 uur vraagt ze tegen beter weten in of ze niet iets tegen de pijn kan krijgen. Maar daar is ze al veel te ver voor. Om 21.10 uur voelt Lisa dat ze persdrang krijgt. Jemig, wat gaat dit snel! De vk bevestigt inderdaad dat ze mag gaan persen om 21.18 uur. Terwijl Lisa zelf het gevoel heeft dat er niks gebeurt, zien wij toch echt vordering. En om 21.51 uur is daar Lars!

De navelstreng moet snel doorgeknipt worden, want de vk wil snel met een echo kijken wat baby 2 nu gaat doen. Eric knipt de navelstreng door en krijgt vervolgens Lars op zijn borst. Aan hem de taak om het eerste huid op huid contact te bewerkstelligen. Ietwat onwennig zit Eric vol trots met Lars in zijn armen. Het is ook bijna niet voor te stellen, hoe snel dit vanavond gegaan is. Het personeel in de verloskamer heeft alle aandacht voor Lisa en de tweede baby. Deze moet niet opeens in stuit bijvoorbeeld gaan liggen. Maar vooralsnog doet baby 2 het prima. Lisa kletst heel alert er op los en is blij dat het eerste deel erop zit. Ze heeft het gevoel alsof ze al klaar is.

Zwembad

Omdat Lisa de weeën niet meer goed voelt, besluit de vk de weeënopwekkers aan te zetten.  Zal de tweede baby nog wel op 7 september geboren gaan worden? Het zal spannend worden. Het infuus wordt nog een keertje verhoogd en Lisa heeft het zwaar. De vk besluit om 22.23 uur de vliezen te gaan breken. Er komt ontzettend veel vruchtwater vervolgens mee, deze baby heeft in een heus zwembad geleefd en het goed gehad. Deze is ook zwaarder dan de eerste.

De verpleegkundige probeert Lisa wat af te leiden en Lars aan de borst te leggen, want hij is druk zoekende in de couveuse. Zo grappig om te zien hoe beweeglijk hij in de couveuse is. Misschien op zoek naar zijn broertje? Alles is Lisa nu alleen teveel, ze trekt het niet dat Lars bij haar aan de borst ligt. Ze moet zich volledig focussen op de weeënstorm en de pijn. Lars krijgt intussen wat kunstvoeding.

Wanhoop

Het infuus wordt tot ergernis van Lisa iedere keer opgehoogd. Ze kan niet meer en is de wanhoop en uitputting nabij. De vk leegt haar blaas met een katheter, in de hoop dat dat nog wat helpt. Lisa mag meepersen, maar er gebeurt weinig. De baby ligt nog best hoog.
De vk besluit met de gynaecoloog te overleggen, zodat zij mee kan kijken. Ze hoopt nog steeds op een natuurlijke bevalling en vindt het zonde om in te grijpen. Inmiddels tikt de klok verder en is het 00.00 uur. Er kan een cupje op het hoofd gezet worden van de baby die dan met de vacuümpomp gehaald wordt. Lisa wil dat, want ze trekt het echt niet meer.
Dan gaat het snel. Het cupje wordt ingebracht en na twee persweeën wordt om 00.14 uur Jens geboren. Een stuk flinker dan zijn broer. En hij lag met zijn gezichtje omhoog, waardoor het laatste stukje zo lastig ging. Maar ze zijn er allebei, en dan met twee geboortedata, hoe bijzonder is dat!

Vruchtwater

Beide kindjes worden bij Lisa op de borst gelegd. Wat een prachtig gezicht, die twee mannetjes op de borst van een trotse mama! Eric kan zijn ogen niet van zijn zoons afhouden en terecht. Wat een knappe ventjes zijn het! Omdat Jens wat ligt te kreunen komt de kinderarts binnen om hem na te kijken. Hij heeft even wat opstartproblemen met ademhalen en wordt daar bij geholpen. Toch wat vruchtwater binnengekregen. Maar hij wordt al snel goedgekeurd.

Omdat Lars zijn temperatuur en glucose niet helemaal goed zijnis, wordt hij naar de kinderafdeling overgeplaatst. Eric gaat mee en ik blijf bij Lisa. Ze beseft bijna niet wat er allemaal gebeurd is. Het bloedverlies blijft nog wel een punt van aandacht, als ze teveel blijft bloeden moet ze naar de o.k. Gelukkig stopt het en kan ze bijkomen van alle toestanden aan haar lijf. Eric komt even later weer terug en beiden kletsen voluit. De adrenaline giert door de kamer, dat is duidelijk.

Opluchting

Zodra Lisa is opgefrist op bed, gaan we met zijn allen, ook met Jens in zijn babybakje, naar de couveuseafdeling om een gezinsfoto met Lars erbij te maken. Lars mag terecht niet zijn couveuse uit, maar toch kan ik wat mooie foto’s met zijn vieren maken.
Wat een achtbaan is deze zwangerschap voor ze geweest en wat een opluchting dat alles nu goed is! Wat zijn ze trots en terecht, dat ben ik ook! Twee gezonde mannetjes met een redelijk goed gewicht: Lars Arjen weegt 2335 gram en Jens Geert (2825 gram).

De dagen daarna blijven ze nog in het ziekenhuis, maar op vrijdagmiddag mag het gezin lekker naar huis. Een week later zijn ze echt compleet als de twee honden uit het pension worden opgehaald. Nu gaat het grote genieten echt beginnen!

Bucketlist

Lieve Lisa en Eric, wat hebben jullie het ongelofelijk goed gedaan met zijn tweeën. Wat een emotionele achtbaan is het geweest. En wat een eer dat ik erbij mocht zijn als geboortefotograaf. Voor mij extra bijzonder, omdat het mijn eerste natuurlijke tweeling bevalling is. Een bucketlist dingetje voor een geboortefotograaf 😉
Nogmaals van harte gefeliciteerd!

Liefs Sandra
Sandrinos Fotografie