UTRECHT – Er zijn van die momenten in je leven, dat je voelt dat het goed zit en dat je dit moet doen als geboortefotograaf. Zo’n moment had ik in maart, toen ik ’s ochtends een telefoontje kreeg van een onbekend nummer. Ik kende de man ook niet die belde en dat bleek ook te kloppen. We kenden elkaar niet.
Hij vertelde dat zijn vrouw was opgenomen in het ziekenhuis en 29 weken zwanger was. Het ging niet goed en de kans was heel groot dat het kindje met een keizersnede binnen nu en een week gehaald moest worden. In het ziekenhuis werd nog geprobeerd om het zolang mogelijk te rekken.
Hun eerste kindje is met 22 weken geboren en heeft het niet gered. Daarom is het extra belangrijk voor hen om er nu een geboortefotograaf bij te hebben om alles vast te leggen. Of ik beschikbaar ben en het wil doen. Natuurlijk zei ik gelijk ‘ja’.
Wie is de Mol
Diezelfde avond, als ik me installeer met een kopje thee voor de spannende finale van ‘Wie is de Mol’, gaat mijn mobiel. Het gaat niet goed en de baby wordt binnen nu en anderhalf uur gehaald. Of ik beschikbaar ben? Uiteraard! Ik pak snel mijn spullen en spring de auto in. Het ok-team staat klaar in Utrecht en wacht op mij, krijg ik via de app nog door.
Als ik het ziekenhuis in ren, kom ik op de gang naar de ok de bezorgde ouders tegen. We hebben elkaar nog niet eerder gezien, maar dat maakt in dit soort situaties helemaal niet uit. Wij hijsen ons in het ok-pak en dan gaat het heel snel. Om 22.32 uur wordt een piepklein meisje geboren, die snel in een plastic zak wordt gewikkeld zodat ze de warmte goed kan vasthouden.
Een heel team staat klaar om het meisje na te kijken. Haar kleur is goed en ze ademt zelf! Een heel goed teken. Haar papa mag haar zelfs even aanraken. Een ontroerend moment als het meisje met haar kleine handjes de wijsvinger van haar vader pakt.
Couveuse
Het meisje wordt naar de afdeling neonatologie gebracht, waar ze wordt gewogen: 960 gram. Voor deze termijn is ze ook nog eens erg klein, maar wat een vechtertje. Ze wordt in de couveuse aan allerlei apparaten gelegd, ze is in hele goede en liefdevolle handen hier. Tussendoor vertelt de arts wie de mol is.
Alles wordt aan papa uitgelegd en later ook aan mama, die voor het eerst haar dochter ziet. Nog suf van de narcose maar ontroerd bekijkt ze haar kleine meisje en raakt haar voorzichtig even aan. ‘Wat is ze klein, wat is ze mooi’, zegt mama. Met kippenvel en tranen in mijn ogen leg ik alles vast.
Opgelucht dat alles tot nu toe goed is gegaan neem ik daarna afscheid van de ouders en rijd midden in de nacht naar huis.
Een paar dagen later belt de papa dat het naar omstandigheden goed gaat met de kleine meid. Ze zal nog een hele tijd in het ziekenhuis moeten blijven, maar ze doet het goed. Ik spreek met ze af, dat zodra ze over een tijdje mogen buidelen met hun dochter, ik graag langskom voor wat extra foto’s.
In bad
Eind april is het zover. Het meisje is naar een ander ziekenhuis overgeplaatst en ik ga er naar toe. Zo fijn om ze weer opnieuw te zien. Het meisje wordt die dag ook gewogen en raakt de magische grens van 2000 gram aan! Super dat het zo goed gaat. Ze heeft wel ook wat dipjes gehad, vertellen de ouders. Maar het is echt een sterk grietje.
Ze doen haar voorzichtig in bad en buidelen lekker met haar. De verwachting is dat ze nog een aantal weken in dit ziekenhuis moet blijven en dan naar huis mag! Of ik dan op het kraamfeest foto’s wil komen maken. Maar natuurlijk!
Begin juni is het zover en rijd ik naar hun woonplaats voor het kraamfeestje. Hoe mooi om te zien dat de kleine meid nu al richting de 3000 gram gaat! Een prachtig meisje met hele grote mooie ogen. Ik blijf foto’s schieten, van de familie met haar en vooral de moeder die er zo gelukkig uitziet met haar dochter!
Meerdere malen hebben de ouders tegen mij gezegd hoe blij ze met deze foto’s zijn, hoe belangrijk dit voor ze is. Ze hebben toestemming gegeven voor dit ingekorte geboorteverhaal en de foto’s, waar ik ze heel dankbaar voor ben. Ook wil ik het personeel van het WKZ bedanken voor hun medewerking, dat ik mee mocht de ok op.
