Begin juni krijg ik een mailtje van M. Ze is op dat moment 28 weken zwanger en het idee van geboortefotografie speelt al een tijdje door hun hoofd. ‘Al kijken sommige mensen ons wel een beetje raar aan dat we dit overwegen’, schrijft ze. ‘Toch zouden wij graag een keer een vrijblijvend kennismakingsgesprek aan willen gaan om te kijken wat een geboortereportage nou precies allemaal inhoudt’.
Op maandagavond 18 juni bel ik bij het stel aan in een plaats in Noord-Holland. M. is zwanger van haar eerste kindje, een jongetje. Omdat ze niet makkelijk zwanger is geworden, willen ze nu graag alles vastgelegd hebben door een geboortefotograaf. Het idee is om thuis in bad te bevallen. Ze hebben een rondleiding in het ziekenhuis gehad, maar M. wil toch liever thuis bevallen, het liefste in bad.
Lichtplan
De uitgerekende datum is 28 augustus. Haar moeder had drie hele snelle bevallingen, goed om te weten voor mij. Ze willen dat iedereen zich thuis voelt die bij de bevalling aanwezig is en vragen waar ik van houd qua eten en drinken. Ook lopen we het huis nog door qua licht, maar dat zit hier wel goed. J. heeft een heel lichtplan voor het hele huis en vertelt over de speciale lampen van Philips. Ideaal, want die kun je ook zonder elektriciteit gebruiken. Ik bestel er gelijk eentje zodat ik thuis ben. In die week laten ze ook weten dat ze akkoord zijn met een geboortereportage en mij er graag bij willen hebben als geboortefotograaf. Ik verheug me nu al op deze bevalling!
Erg moe
Op 13 augustus maak ik de groepsapp aan als de 38 weken ingaan. ‘Alles gaat goed’, laat zij weten. Op de dag voor de uitgerekende datum krijg ik een appje dat alles nog steeds rustig is en dat ze alleen erg moe is. De volgende controle staat voor woensdagmiddag gepland. Spannend, zal ze die nog nodig hebben?
Ik stuur die woensdagavond een berichtje of er nog nieuws van de controle was. ‘Bloeddruk was wat hoger. Verder lag hij goed en was hij ingedaald. Alles zag er goed uit. En rustig….’, appt ze terug. Het blijft de dagen daarna ook rustig op de app en op zaterdag 1 september informeer ik of ze de spanning nog trekken. M. appt terug dat die dag haar broertje jarig is, ze hoopt dat hij nog wel even blijft zitten. ‘We hebben met de verloskundige afgesproken dat als hij er dinsdag nog zit, ze me om 17.00 uur gaan strippen. Dus hoop wel dat hij voor die tijd gewoon zelf aanstalten geeft om eruit te komen….maar tot nu toe is alles nog rustig…..’
Die avond heb ik een tof feest van vrienden op het strand van Castricum, dus hoop ook stiekem dat het rustig blijft. Ik laat weten dat ik mijn spullen meeneem en zo door kan, mocht het nodig zijn. Mijn koffer, reservekleding en schoenen gaan mee naar het feest waar ik lekker kan genieten, want het blijft stil op de app. Wel denken veel feestgangers dat ik moet optreden, zodra ik met mijn rolkoffer binnenkom 😉
CTG
Die dinsdag 4 september wens ik ze veel succes met de controle. Hopelijk is dit het zetje wat hij nodig heeft. Ze is nu 41 weken. Ik heb die vrijdag een geplande keizersnede van een tweeling, dus bij mij begint de spanning zich ook op te bouwen. Om 18.31 uur krijg ik een update: ‘Nog amper ontsluiting, waardoor de verloskundige helaas niet kon strippen. Morgen om 16.30 uur een CTG in het ziekenhuis voor controle. Als die gewoon goed is, waar ze gewoon vanuit gaat, gaan ze een ballon plaatsen. Indien het werkschema van de verloskundige het donderdagochtend toelaat halen ze de ballon er donderdagochtend uit en breken ze mijn vliezen…dan is het even afwachten…’ Het einde lijkt nu echt in zicht voor ze. M. hoopt nog steeds dat hij zelf aanstalten maakt, maar anders is het inderdaad niet anders. ‘Erg fijn te weten dat we hem waarschijnlijk voor het weekend nog in onze armen kunnen houden!’
Hartslag hoog
Die woensdagavond laat J. weten dat het ballonnetje succesvol is ingebracht. ‘Daarna is er nog een CTG uitgevoerd en daar bleek dat de hartslag van de kleine erg hoog was en af en toe dipte. Op dit moment ziet alles er weer keurig uit, alleen het ziekenhuis wil M. graag hier houden. We zijn dus vannacht in het RKZ ziekenhuis in Beverwijk. Morgenochtend wordt er opnieuw naar de situatie gekeken. Het zou dus alsnog een thuisbevalling kunnen worden, maar we moeten ook rekening houden met een ziekenhuis bevalling’.
Jeetje, wat een nieuws. Het lijkt mij dat het geen thuisbevalling meer gaat worden. J. laat nog weten dat ze morgen in ieder geval gaan proberen de vliezen te breken, maar dat M. het gevoel heeft dat ze al gebroken zijn. M. heeft geen weeën. Ze is erg teleurgesteld dat ze in het ziekenhuis ligt, en dat snap ik. Beiden gaan proberen te slapen en dat ga ik ook doen. Geen idee hoe dit zich gaat ontwikkelen, ik verwacht dat de baby donderdagmiddag/avond geboren gaat worden als alles goed verloopt.
Spoedsectio
Om 03.12 uur gaat mijn telefoon. J. zie ik op mijn scherm en ik verwacht te horen dat de weeën zijn begonnen. Maar het is ander nieuws, het gaat niet goed met de baby en ze gaan waarschijnlijk een spoedsectio doen. De kinderarts wordt ook zijn bed al uitgebeld. Jemig, even weet ik niet wat ik moet doen, maar ik spring wel gelijk mijn bed uit, doe mijn kleren aan en mijn lenzen in. J. laat via de app weten dat ze de o.k. gaan klaarmaken en dat ik kan komen. Onderweg appt hij om 03.36 uur dat ze mij op de derde etage verwachten en dat ze gaan kijken of ik er nog bij mag. Maar als ik de gang op ren om 03.52 uur, krijg ik te horen dat de baby om 03.49 uur al gehaald is, zoveel spoed zat er bij.
Ik neem plaats in de personeelskamer en krijg te horen dat ik er nog niet bij mag. De baby was slap toen hij op de ok met een vacuümpomp werd gehaald en heeft een moeilijke start. M. kreeg die nacht opeens hele erge pijn in haar buik en viel bijna flauw. De baby dipte enorm op dat moment. Het vermoeden was dat de placenta was losgelaten, maar dat bleek toch niet het geval te zijn. Wat de oorzaak wel is weten ze op dat moment nog niet. Maar er was wel flinke paniek. De baby moest er zo snel mogelijk uit.
Groene pak
Jemig, wat een ander scenario is dit. Ik zit te duimen dat het goed gaat met de baby en de ouders. Na 10 minuten word ik gehaald en mag ik mee naar de couveuse afdeling, waar ze bezig zijn met het nakijken van de baby. Daar tref ik J. ook in zijn groene operatiepak. De kersverse papa zit naast zijn zoon, die aan allerlei slangetjes vastzit. De baby ziet nog wat bleek, maar krijgt langzamerhand meer een roze kleur. Hij heeft een prima gewicht, 3730 gram.
De kinderarts houdt de papa goed op de hoogte van alle onderzoeken en laat weten dat de baby het goed doet, gezien de omstandigheden. De navelstreng zat om zijn hoofdje en hij had in het vruchtwater gepoept, maar dat verklaart nog niet de enorme dip in zijn hartslag, legt de dokter uit. Op de o.k. hadden ze moeite om hem eruit te krijgen, vandaar dat ze de vacuümpomp hebben gebruikt plus veel kracht. M. zal daar waarschijnlijk een blauwe buik aan overhouden, waarschuwt hij. Voorlopig is het niet te verklaren wat de dip bij de baby heeft veroorzaakt, maar ze houden hem goed in de gaten. Misschien komt er nog wat uit de bloedtesten. Wat een geluk dat ze al in het ziekenhuis waren. Moeder natuur heeft zijn werk goed gedaan, zegt een verpleegkundige. ‘Het moest zo zijn’.
Nieuwsgierig
Niet veel later wordt M. met bed en al de couveuse afdeling opgereden. Suf van de operatie, maar heel nieuwsgierig naar haar zoon! De baby wordt uit zijn bedje gehaald en voor het eerst bij haar gelegd. Wat een emotioneel moment. J. kan zijn ogen niet van zijn zoon en vrouw afhouden. Na een tijdje begint de pijn bij M. te komen en wil ze graag terug naar de afdeling.
Samen met J. verhuis ik de spullen naar de andere kamer, waar ze voorlopig zullen moeten blijven. Hij gaat beide ouders bellen en nodigt ze gelijk uit om naar het ziekenhuis te komen om hun kleinzoon te ontmoeten.
Als eerste komt de familie van M. Ze kunnen niet wachten om de baby te ontmoeten en in tweetallen gaan ze met J. naar de afdeling toe. M. kan het allemaal nog amper bevatten wat er is gebeurd, het ging ook opeens zo snel allemaal. Ze was nog amper verdoofd of ze moesten al beginnen op de o.k.
M. haar vader kan gelijk door naar zijn verfzaak, om om 07.00 uur de deuren te openen. ‘Dat komt mooi uit nu”, zegt M., die zich daar vooraf zorgen om had gemaakt. Nadat de familie van M. gedag heeft gezegd, staan de ouders van J. geëmotioneerd voor de deur. Ze omhelzen hem en laten hun tranen de vrije loop. Ook zij kunnen niet wachten om hun kleinzoon te bewonderen. Zo mooi al die emoties, dit ventje komt in een hele warme familie terecht, dat moge duidelijk zijn!
Cadeautjes
J.loopt met zijn ouders daarna mee naar de uitgang, terwijl ik bij M. blijf. Ze kan niet meer, maar wil eerst de cadeautjes doen en dan slapen. Ze roept J. naar boven en geven elkaar een prachtig ingepakt cadeau. M heeft ook een gedichtje gemaakt voor J. Zo mooi dat ze dit voor elkaar doen! Tot mijn verbazing krijg ik ook een cadeautje, hoe lief is dat! Daarna neem ik afscheid van het lieve stel met de belofte dat ik na mijn vakantie extra bij ze thuis kom voor een kraamreportage.
De dagen daarna krijg ik via J. een update hoe het met ze gaat. Het gaat iedere dag beter, hoe fijn is dat! Na mijn vakantie bel ik op zondag 30 september bij ze aan. M. ziet er goed uit en de baby is een heerlijk gezond mannetje, die gelukkig niks aan alles heeft overgehouden. Zo fijn om ze weer terug te zien! (Voor life style kraamreportages kijk op mijn andere website: www.sandrinosfotografie.nl)
Lieve J. en M., geniet van jullie mooie ventje en kijk vooral vooruit met zijn drieën! Bedankt dat ik voor jullie deze geboortereportage heb mogen vastleggen.
Liefs Sandra
Sandrinos Fotografie
